Geschrokken egel

Als mijn kleindochter van inmiddels bijna 7 bij me komt logeren, doet ze ’s ochtends graag mee met yoga. Dat doe ik normaal in stilte, maar met kleindochter erbij moet de muziek aan. Liefst muziek waar ze lekker op kan dansen. Alleen daardoor al is me duidelijk wat ze liever doet. Het past ook beter bij de gigantische hoeveelheid energie waarmee ze uit bed komt. Dus beginnen we met dansen, zij lekker wild en ik met een soort opwarmdansje.

Dan wordt het toch echt tijd voor de eerste yogaoefeningen. Met de eenvoudige dynamische doet ze mee, maar als ik begin met meer ingewikkelde asana’s haakt ze zoals altijd af en gaat bewegen op haar eigen manier.

“Oma, ik weet een nieuwe methode!”

Met methode blijkt ze asana te bedoelen. Ze heeft er voor de gelegenheid zelf een bedacht.

“Hij heet: de omgevallen egel.”

Ze doet hem voor: wijdbeens zittend pakt ze voorover buigend haar tenen vast en rolt dan achterwaarts om. Het kost even moeite om de tenen vast te houden, maar eenmaal op de rug pakt ze die vrij snel weer beet en strekt haar benen flink.

Dat doe ik  haar niet na.  Dat wijdbeens zittend mijn tenen pakken gaat prima, maar hoe rol ik vanuit daar om?

“Niet je tenen loslaten oma!” Ja dat is juist het lastige. Tenen vasthouden en benen wijd blijven strekken terwijl je op je rug ligt is ook niet bepaald eenvoudig maar als geheel is het logisch. Heeft ze dit echt zelf bedacht? Die naam ook? Jazeker! En ze heeft ook nog een paar andere ‘methodes’ bedacht die ze duidelijk ter plekke verzint. Ze zijn minder logisch. Dus doen we nog een keer de omgevallen egel. 

Omdat ik niet zo goed om kan rollen vanuit die gespreide houding, mag ik van haar eerst omrollen en dan mijn tenen beetpakken.

Als ik na de logeerpartij per app vertel over de leuke zelfbedachte yoga houding appt haar moeder terug:

“Volgens je kleindochter heet het de geschrokken egel. En pak je je voeten pas als je al omgerold bent.”

Ook bij het bedenken van ‘methodes’ is kennelijk sprake van voortschrijdend inzicht.

Hedonisme

Toen ik in de 1975 een briljant en succesvol musicus vroeg waarom hij altijd zo depressief overkwam, was het simpele antwoord: omdat de wereld een grote klotezooi is en we naar de knoppen gaan.

Veel artiesten worden geïnspireerd door de waanzin van deze wereld en blijken daarbij niet gespeend van doemdenken. In 1982 kwam Prince met het nummer 1999. Het gaat toch mis, is de boodschap van Prince, ga maar lekker hedonistisch genieten. Doe Maar scoorde in 1983 een hit met De bom. “Laat maar vallen dan, het komt er toch wel van, het geeft niet dat je rent.”

Ook in deze tijd zien veel mensen geen toekomst meer en zijn ze bezig met zoveel mogelijk genieten van het leven omdat het er toch verder niet toe doet. Hoezeer we gehecht zijn aan onze uitjes die ons de dagelijkse zorgen doen vergeten, bleek tijdens de lockdown.

Spiritueel georiënteerden pleiten voor je niet bezig houden met de wereld maar te zorgen dat je zelf heel wordt en liefdevol en hopen daarbij dat op die manier de wereld verandert. Het zal zeker bijdragen, maar eenmaal geheeld en liefdevol ontkom je niet aan het bewustzijn dat je deel bent van en verbonden met deze wereld. Eerder deze week had ik het genoegen om Tahira Amir Sultan Khan te logeren te hebben. Deze dame van Afghaans-Pakistaanse afkomst uit Singapore was aanvankelijk heel actief en succesvol als ict-er en ondernemer, maar na het overlijden van haar vader maakte ze een snelle spirituele ontwikkeling door. Ook zij gelooft in het belang van heel en liefdevol zijn, maar ze gaat daar niet hedonistisch mee om. De afgelopen jaren schreef ze een boek ‘Through the golden door’, richtte een daarnaar vernoemde prijs op voor ‘writers in truth’ en is nu bezig met het stichten van eco societies en reist daarvoor over de hele wereld. Een doener.

Gisteren staakten de medewerkers van Etos. Zo’n 10.000 drogisterij medewerkers waarvan een deel ook van Trekpleister en Kruidvat, deden dat. En daarbij benoemden ze iets wat in de hele wereld een groot probleem is geworden: de mensen op de werkvloer verdienen een habbekrats en de bazen strijken recordbedragen op.

Bedrijven zijn meer bezig hun topfunctionarissen en aandeelhouders te spekken, dan met redelijke beloning van de mensen op de werkvloer. Het wordt met uurloontjes van rond de 12 euro steeds moeilijker om hedonistisch te leven. Het is hard werken en in je vrije tijd daarvan uitrusten en je best doen om de eindjes aan elkaar te knopen.

We zijn met 8 miljard mensen op deze wereld, en daarvan maakt nog geen 1 procent de dienst uit. Vertegenwoordigers van die 1 procent streken deze week o.a. met 1500 privé vliegtuigen neer in Davos voor een bijeenkomst van het WEF. Die 1 procent blijft maar bezig met rijker worden, terwijl de rest van de wereld steeds armer wordt en ook nog eens de gevolgen ondervindt van het rücksichtslos leegzuigen van onze prachtige planeet. Van dat laatste bleken diverse leiders zich rekenschap te geven, misschien is er nog hoop.

Als die 8 miljard net zo gaan denken als die drogisterij medewerkers en de stakers bij het streekvervoer deze week, kan er echt iets veranderen.

Denk niet dat je niets kunt veranderen aan hoe de wereld thans georganiseerd is. Dat is misschien wel de ergste vorm van doemdenken. Als we massaal gaan inzien dat dit soort somberheid het gevolg is van jarenlange onderdrukking, uitbuiting, leugens, bedrog en manipulatie, is tijdelijke ontwrichting wellicht een probate game changer.

Hoe dan ook: enjoy life!

---

Law & Order

Aan het eind van de avond zap ik nog wel eens op tv naar iets wat dan net begint. Vorige week was dat een aflevering van Law & order, een serie over ‘the special victims unit’ van NYPD en ik viel van de ene verbazing in de andere, om niet te zeggen verbijstering.

Ik zal het -volgens de makers fictieve- verhaal proberen samen te vatten.

Een groep tieners organiseert een ‘rainbow party’. Nooit van gehoord, maar het komt er op neer dat ze, aangemoedigd door veel drank en wiet los gaan waarbij de meisjes verschillende kleuren lipstick opdoen en de jongen met de meeste kleuren lipstick op zijn lijf de winnaar van de avond is.

Een van de jongens post foto’s van de losbandige party naar andere scholieren die ook onder ogen komen van de rectrix van de school die daarin meteen aanleiding ziet om de mensen van de special victims unit in te schakelen. Wat was begonnen als een vrolijke avond eindigt zo voor de tieners in een nachtmerrie, maar uiteindelijk moet de politie concluderen dat er niets strafbaars is gebeurd, iedereen was minderjarig en deed uit eigen vrije wil mee. Te midden van dit tumult ontpopt zich een tweede verhaallijn. Een van de feestvierende tieners blijkt mazelen te hebben en in Manhattan ontwikkelt zich een kleine epidemie met als dieptepunt een zeer ziek wordende 16 maanden jonge peuter. Op de school van de feestende tieners geldt een vaccinatieplicht, maar een groep ouders, waarvan juist hun kinderen aan het feest deelnamen, blijkt gekant te zijn tegen mazelen vaccinatie en hebben met een arts samengewerkt voor valse inentingsbewijzen. Het komt uiteindelijk tot een rechtszaak tegen deze ouders. Lichtpuntje vond ik dat er slechts een ouder verwijtbaar wordt geacht aan het ziek maken van een ander kind, de peuter, die gelukkig weer herstelt.

De hele aflevering lang heb ik met steeds grotere verbijstering zitten kijken hoe dit verhaal vol stemmingsmakerij in elkaar is geknutseld. De goed op school presterende tieners krijgen een stigma opgedrukt en het stigma van de ouders die tegen de mazelen vaccinatie zijn, is nog vele malen groter. Dit groepje ouders wordt geleid door een vrouw die stevig haar wortels heeft in alternatieve geneeswijzen en ze wordt bijna als een misdadiger afgeschilderd.

Ook in Nederland zijn er ouders gekant tegen de mazelen vaccinatie. Het is hier al zover dat kinderdagverblijven peuters weigeren die niet zijn ingeënt en D’66 zou dat liefst in een wet verankerd zien. Vrije keuze voor ouders met betrekking tot vaccinatie is steeds verder te zoeken.

Sinds 1976 zijn bof, mazelen en rode hond samengevoegd in één inenting en als zodanig onderdeel van het Rijksvaccinatieprogramma. Drie ziektes die daarvoor nog werden gezien als nauwelijks gevaarlijke kinderziekten. Ja er zijn bij alle drie risico’s. Bij de bof zijn dat er diverse die samen variëren van 0,4-1,0 % kans. De kans om te overlijden bij patiënten met mazelen is in Nederland kleiner dan 1 op de 10000 gevallen. Rode hond kan schadelijk zijn voor ongeboren baby’s.

Al jaren woedt er een stevige discussie of deze kleine risico’s nou wel of niet erger zijn dan de risico’s van vaccinatie. De vraag is ook of we met het steeds verder uitsluiten van ziekterisico’s middels vaccinatie niet teveel ingrijpen op ons immuunsysteem en dat de oorzaak is van allerlei nieuwe auto-immuunziekten e.d. en we misschien weer zouden moeten leren leven met enige risico’s.

Voor mij is sedert die aflevering van Law&Order de vraag hoever mogen overheden en media gaan om het publiek te masseren vooral deel te nemen aan de overheid welgevallige programma’s. De bewuste aflevering kwam op mij over als één groot propagandastuk en zat vol bewust toegepaste manipulatie. Je moet zelf al flink hebben nagedacht over deze problematiek om dat te kunnen doorzien.

Ondertussen werkt de WHO aan invoering van digitale vaccinatiepaspoorten. Met een gateway: ‘Hiermee kunnen QR-codes op elektronische vaccinatiecertificaten over de landsgrenzen heen worden gecontroleerd.’

Wat blijft er over van onze vrije keuze?

Kamille en tijm

Al meer dan een maand had ik last van een fikse hoest. Begonnen met een flinke verkoudheid, vermoedelijk het RS virus. In die periode kwamen minimaal 3 van de 10 bezoekers van de huisarts terug met die diagnose. Een verkoudheid met een naam was nieuw voor me, maar het blijkt al lang te bestaan. Bijna alle kinderen maken op jonge leeftijd een infectie door met het RS virus (Respiratoir Syncytieel virus, ook wel afgekort tot RSV). Het RS virus veroorzaakt infecties van de luchtwegen, zoals neus, keel, luchtpijp en longen. Afhankelijk van de ernst van de infectie lopen de klachten uiteen van neusverkoudheid tot een ernstige benauwdheid. Dat laatste kan zorgen dat als je gaat liggen verstikkende hoest je uit je slaap houdt. Je kussens hoog opstapelen zodat je enigszins opgericht ligt, helpt.  Ook ouderen kunnen ernstig ziek worden van dergelijke luchtweginfecties. Het virus wijkt af van de meeste virussen door het feit dat het gedurende het leven verschillende ziekte-episoden kan veroorzaken: immuniteit is niet levenslang.

Pas drie dagen geleden besloot ik terug te grijpen op een oud middeltje: een handjevol tijm en dito kamille in een kom, een laagje kokend water erop, handdoek over hoofd en kom en dampen maar. Diep inademen door de neus tot ik het in mijn longpunten voel stromen, even vasthouden en door de mond uitademen. Minimaal 5 minuten zo doorgaan. Het resultaat was ernaar: op een enkel kuchje na was de hoest eindelijk weg.

Wat restte was verbazing over mezelf. Al jaren weet ik hoe probaat dit natuurlijke middeltje is, waarom had ik er zo lang mee gewacht? Ik gebruik zelden medicijnen, zelfs een aspirientje komt er niet in bij mij, maar dat kan o.a. omdat ik weet hoe ik kruiden kan inzetten. En toch heb ik dat een maand uitgesteld. Het ongemak van nat haar is ook geen excuus: even mijn haar in een knotje op mijn hoofd en ook dat probleem is opgelost.

Vanmorgen diep nagedacht (gemediteerd) over dit lakse gedrag van mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat mijn innerlijke houding die van vertrouwen op mijn lichaam is en dat ik als daar iets niet goed mee gaat, vertrouw dat het van-zelf weer overgaat, eventueel ondersteund met specifieke yoga- en meditatieoefeningen. Mijn huidige basishouding is er een van accepteren en loslaten, en dat gaat kennelijk inmiddels veel verder dan emoties. Ik leef (meestal, soms moet ik er even voor gaan stilzitten 😉) in volstrekte acceptatie van dat de dingen zijn zoals ze zijn, alles is zoals het is. Met het ouder worden is daar acceptatie van lichamelijk ongemak bijgekomen.

Maar als ik voel dat dingen echt anders moeten, schroom ik niet om daar wat van te zeggen of aan te doen. Als ik fysiek echte hinder ervaar, doe ik daar ook wat aan. Zo had ik een aantal jaren geleden last van beginnende artrose in een knie. Lopen werd pijnlijk. Meer dan een jaar liep ik buiten met een stok. Maar uiteindelijk vond ik de manier om het probleem grondiger aan te pakken. Het vergt enig doorzettingsvermogen: elke dag volgens een specifiek schema minstens 2 kilometer fietsen op mijn hometrainer en elke nacht voor het slapen gaan een kruidenmengsel smeren, maar ik loop alweer een paar jaar zonder stok. Ik maak vrijwel dagelijks lange wandelingen en luister daarbij goed naar mijn lichaam en neem korte pauzes op bankjes om de knie tijdig even te ontlasten.

Kennelijk vond ik de hoest niet ongemakkelijk genoeg om in te grijpen. Maar de meditatie vanmorgen leerde me dat ik moet besluiten liever te zijn voor mijn lijf, dus er beter voor moet gaan zorgen. Had daarna weer even een hoestbui.

Ik ga weer even aan de slag met kamille en tijm. Na het dampen door een zeefje in een groot glas: heerlijke en heilzame thee 😉

Beter

Een bijzonder woord…

Het kan vooruitgang aangeven, een oordeel of een rangorde.

Beter zijn dan iemand anders, dat laat ik maar over aan degenen met een groot ego.

Interessanter vind ik de vooruitgang die het woord kan uitdrukken.

Wordt het dit jaar beter dan vorig jaar? Met minder ziektes? Minder incompetente machthebbers? Gaan we als burgers onze stem beter gebruiken? Word je gezondheid beter?

Verwachten we dat dingen beter worden?

Zou kunnen als we allemaal wat liefdevoller worden. Wat bewuster van wie we in wezen zijn.

Laten we vooral beter worden in dromen. (Imagine)

Mooie, betere dromen die uit kunnen komen, wens ik je toe.

Laten we van 2023 een beter jaar maken dan het vorige.

Onze energie

Er wordt veel geschreven en gesproken over de hoge energietarieven, maar weinig fundamenteels over de oorzaken. Wie denkt dat het alleen te wijten is aan Rusland en de oorlog in Oekraïne, denkt kortzichtig. De energietransitie van fossiele brandstoffen naar duurzame bronnen gaat duidelijk te langzaam, de privatisering van nutsbedrijven zoals energiemaatschappijen die hun aandeelhouders winst willen kunnen blijven garanderen, is een van de vele slechte gevolgen van neoliberalisme en de energiebehoefte van 8 miljard mensen groeit maar door. Er is wereldwijd sprake van een energiecrisis en al jaren woeden er oorlogen om energie. Om maar eens wat te noemen.

In Nederland vindt de regering het nog steeds belangrijk om grote databedrijven binnen te halen, waarbij deze energie slurpers als lokkertje heel voordelig energie krijgen aangeboden.

Ondertussen zijn het weer de zwakste schouders die het meeste moeten dragen.

Maar er zijn ook voordelen aan deze energiecrisis: mensen worden zich eindelijk bewust van hoeveel energie ze gebruiken. Van stofzuigers tot koelkasten, van laptop tot tv, van wasmachine tot verwarming. Het kan allemaal best een graadje minder.

Het weekend voor kerst is zo’n beetje iedereen klaar met het versieren van hun huis. Gisteravond lopend door de straten, viel me op hoeveel minder kerstverlichting de gevels siert. De afgelopen jaren was de trend meer en meer, de kerstverlichting werd steeds Amerikaanser, nu wordt er duidelijk bezuinigd. Het lijkt minder feestelijk, maar je zou je kunnen afvragen of de kerstsfeer afhankelijk is van de hoeveelheid feestelijke verlichting. Ik zag oude filmpjes terug waarin voormalige coryfeeën als Bing Crosby en Frank Sinatra  de -veelal witte- kerst bezongen en wat me opviel was dat ook bij die Amerikanen toen nog de kerstsfeer bestond uit simpelweg één kerstboom. Hoe anders is de kerstverlichting in de kerstfilms van nu. Op ´Christmas Channel’ RTL8 worden er al wekenlang elke avond een paar achter elkaar vertoond, Netflix adverteert met kerstfilms en de huizen barsten in die films van binnen en van buiten van de lichtjes. Ruimtes volproppen met zoveel mogelijk versierde bomen lijkt de trend, vooral in bedrijfsgebouwen. Volstrekt over de top, energievretend, natuur belastend, en dan heb ik het maar even niet over de industrie van alle versieringen  en kunst kerstbomen.

Maar er is ook iets heel prettigs aan die films. Zoetsappig of niet, er wordt aandacht besteed aan het wezenlijke van kerst en in feite aan wat wezenlijk zou kunnen zijn in ons aller levens. De families in die films hebben ongelooflijk goede relaties of herstellen die. In plaats van kerststress is er wezenlijke aandacht voor elkaar, wordt er gezamenlijk gebakken en versierd en… viert de Liefde hoogtij. Voor velen van ons is zo´n leven inmiddels onvoorstelbaar geworden. Maar er is niets mis met familie en vrienden en je eigen omgeving belangrijker vinden dan carrière en geld.

Als we ons allemaal wat meer bezig zouden houden met het lichtje in ons hart, met licht brengen in elkaars leven, zou de wereld er een stuk beter op worden. Waar richt jij je energie op?

Ik wens iedereen een ´merry christmas´ in met liefdevolle warmte gevulde huiskamers.

Mooi leven

Ik heb een mooi leven. Goed beschouwd altijd gehad. Als ik er nu op terugkijk, zijn er veel mooie dingen gebeurd, heb ik veel prachtige zaken in gang helpen zetten, veel voldoening gevende activiteiten ontplooid. Veel geleerd, gekregen en op mijn manier gegeven wat ik op dat moment kon.

Als ik mijn leven soms kort wil samenvatten, zeg ik dat mijn leven heeft bestaan uit nachtmerries en sprookjes. Ik zou je niet kunnen zeggen welke leerzamer zijn. Natuurlijk zou ik veel van die nachtmerries liever niet gehad hebben, zonder die zou ik wellicht een heel ander leven leiden dan ik nu leid. Maar ik zei al dat ik een mooi leven heb, dus waarom zou ik de soms echt vreselijke gebeurtenissen liever niet hebben meegemaakt?  Er was net zo goed een reden voor als er redenen waren voor de sprookjesachtige gebeurtenissen, ook al heb ik van beide soorten ervaringen niet altijd de reden begrepen. Het was zoals het was, het leven is zoals het is. Dat geldt voor ieders leven. 

Ik kan me voorstellen dat mensen die weten wat voor leven ik geleid heb, anders daar tegenaan kijken dan ik. Sterker nog, ik weet van sommige mensen dat ze zich niet kunnen voorstellen dat ik zelf vind dat ik een mooi leven heb. Tegen hen zou ik willen zeggen: oordeel nooit over een ander, je weet immers niet waarom zijn of haar leven zo verloopt? Wat weet je over de keuzes die een ander maakt, welk karma de ander al dan niet in bewustzijn daarvan uitwerkt? Wat weet je over je eigen keuzes? Heb je een idee waarom je niet snapt dat de ander kon vergeven? Ja ik begrijp dat je in mijn schoenen staand andere keuzes zou hebben gemaakt, maar jij bent mij niet en ik ben jou niet.

Ik heb door de schade van de ‘nachtmerries’ veel moeten verwerken en eerlijk gezegd, in het begin vond ik dat helemaal niet makkelijk. Tot het moment dat ik besloot dat het nauwelijks nog erger kon worden en ik me in een diep zwart gat liet vallen. Er leek geen einde te komen aan mijn val, de put was dieper dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Maar tot mijn verrassing was er een soort verende bodem en was ik binnen no-time weer in het Licht. Wijzer, heler. Daarna was ik nooit meer bang om nare dingen tot in het diepst van mijn wezen te voelen en daarmee ben ik heel gelukkig en tot de dag van vandaag heel dankbaar voor. Alles mag er zijn, elke emotie, vreugdevol of verdrietig makend of welke emotie dan ook veroorzakend. Mede daarom heb ik zo’n mooi leven.

Ik prijs me ook heel gelukkig dat ik in de tijd leef waarin ik leef. Ik heb toch maar eventjes de mooiste tijd in de geschiedenis der mensheid mogen meemaken. Een periode met een lange vrede in dit kikkerlandje en ongekende welstand voor de gewone burger. Er is veel bereikt. Mede dankzij die periode van welstand heeft er een enorme bewustzijns ontwikkeling plaats gevonden.

Het is ‘even slikken’ nu aan die groeizame periode van welstand en vrede een eind lijkt te zijn gekomen. Steeds meer mensen raken in verwarring door alle leugens, bedrog, misleidende en manipulatieve informatie enz. Veel mensen kiezen ervoor ‘de wereld’ zoveel mogelijk buiten te sluiten. Ze richten zich op hun eigen leven en proberen dat al dan niet in de kou zittend zo draaglijk mogelijk te houden. Op zich een verstandige keuze, vooral als je in verwarring bent. Dan kun  je beter even dat al dan niet gemanipuleerde nieuws uit en over de wereld even aan je voorbij laten gaan. Doe ik soms ook: ‘even’ geen journaals meer, geen talkshows, spaarzaam gebruik van sociale media, alleen omgang met liefdevolle mensen.

Maar helemaal de wereld buiten sluiten kan ik niet, en zal ik ook nooit willen. Want als fysiek mens ben ik deel van deze wereld, als spiritueel wezen weet ik me verbonden. Als ik de wereld zou buiten sluiten, zou ik dan nog zo’n mooi leven hebben of ben ik dan alleen maar met mezelf bezig?

De verdwenen compostbak

Sinds twee jaar heb ik een nieuwe tuin op het moestuin complex waar ik al meer dan veertig jaar tuinier.  Het was het eerste moestuincomplex midden in een stad en is idyllisch gelegen aan weerszijden van een riviertje, omzoomd met knotwilgen. De ligging middenin een woonwijk vergt hekken en sloten, zonder dat zou veel van het werk van de circa zestig tuinders als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Bij mijn nieuwe tuin erfde ik een grote compostbak. Hoewel groot voorstander van zelf composteren was ik daar toch blij mee, want zieke planten doe je niet op je composthoop en evenmin takken van bramen, waar er veel van groeien in deze tuin.

Zo’n twee maanden geleden was de compostbak ineens verdwenen. Op de plek waar hij had gestaan, stonden twee oude vierkante bakken, zo te zien voormalige vuilnisbakken en de binnenkant liet zich aanzien als gebruikt voor groenafval of minivijver. Mijn eerste gedachte was daarom een medetuinster die veel van dit soort bakken heeft en ik er voor aanzag mijn bak ‘geleend’ te hebben. Maar mijn bak stond niet op haar tuin.

Dus ging ik alle andere tuinen af, maar ook daar was mijn bak niet te vinden. Het is een opvallende bak, ik heb er een megagrote sticker opgeplakt met het vignet van ‘Worldpeace is possible’.  Zou iemand die tekst hebben uitgelegd als dat ik tolerant genoeg was om te kunnen accepteren dat de bak meegenomen kon worden?

Bij de compostophaaldag struinde ik de drie plaatsen af waar door onze tuinders bakken kunnen worden neergezet, maar ook daar was de bak niet bij. Ik plaatste een appje in onze gezamenlijke appgroep, bracht de rare vervanging ter sprake in de ledenvergadering, maar niemand wist van iets.

De eerste weken na de verdwijning hield ik het gevoel dat de bak ‘vanzelf’ een keer terug zou komen. Maar toen na een maand een van de twee witte bakken ook weer weg bleek, besloot ik dat ik moest accepteren dat hij gestolen was.

Tot vandaag.

Ik kwam komend uit een supermarkt een medetuinster tegen, degene aan wie ik het eerst gedacht had. Ze vertelde doodleuk dat zij de bak had. Nee, niet op de tuin, ze had hem meegenomen naar huis. Nee, ook niet voor zichzelf, ze gebruikte de bak om iemand die veel papier en andere troep in zijn huis had, te helpen met het verwijderen daarvan. Haar huis is ruim een kwartier lopen van ons complex vandaan, ik probeerde me voor te stellen hoe ze de halve binnenstad moest zijn doorgelopen met de grote bak. Hoe zou mijn, tamelijk nieuwe, bak tegen al dat belasten en reizen op zijn twee wielen bestand zijn?

“Ik wil hem terug!” stelde ik. Maar dat bleek moeilijk, want ze had hem nog nodig. Ja ik ook, de snoei van verdorde takken had ik inmiddels al uitgesteld. Dat betekent in het nieuwe jaar een hoop werk dat in korte tijd gedaan moet worden voor de planten (goed voor 17 kilo bramen vorig jaar!) weer beginnen met uitlopen. Ze bood aan me te gaan helpen met snoeien volgend jaar. Nee, ik doe het graag zelf.  Nou, dan kon ik die takken toch op een hoop leggen. Nee, dan moet ik twee keer mijn handen proberen te vrijwaren van geprikt worden. Dan leg je ze op mijn tuin, stelde ze voor. Nee, dat is me teveel werk, moet ik met die takken gaan lopen slepen, mij niet gezien. Tot dan toe bleef ik nog rustig maar beslist. “Ik wil gewoon mijn bak terug!”.

Nou ze wilde hem eigenlijk houden, stelde ze. Ik kon toch de gemeente bellen voor een nieuwe bak?! Omgekeerde wereld. Hier knapte er iets bij mij. Hoe kwam ze erbij?! Ik heb bij mijn huis een kleine kliko, dan ga ik de gemeente toch niet vragen om een grote? Ja maar die kon ik wel krijgen, zij niet omdat ze in de binnenstad woont. “Dat is niet mijn probleem. Mijn probleem is dat jij zonder te vragen mijn bak meeneemt, niet eens een briefje neerlegt of zo en er zonder meer vanuit gaat dat ik wel eventjes een nieuwe ga bestellen.”

Nou ze was hevig teleurgesteld in mij, ze had mij ingeschat als iemand die niet moeilijk zou doen. Boos liep ze weg. Om even later weer terug te komen om te beweren dat ze wel vier keer een briefje had neergelegd, maar die telkens verregend waren. Ik kwam de afgelopen maanden nog twee keer per week op mijn tuin, geen briefje gezien.

Vervolgens ging ze omstandig uitleggen welke hulp haar overbuurman van haar kreeg. Ik moest toch kunnen begrijpen hoe belangrijk het was dat ze die man hielp. Iemand met zo’n sticker op de bak moest dat toch kunnen begrijpen, maar volgens haar hoor ik kennelijk ook bij de mensen die wel mooie woorden hadden maar geen mooie daden. Ik probeerde het met uitleggen hoe uniek die megagrote sticker was en dat ik hem ook daarom terug wilde hebben.

Maar ik moest me geen zorgen maken, die sticker zat er nog op. Ik probeerde nog een keer dat ik de bak echt terug wilde hebben.

“Ja je krijgt hem ook terug, dat was ik ook van plan, maar het duurt gewoon veel langer dan ik dacht.”

Ok, wanneer krijg ik hem terug dan? Ja dat wist ze niet.

“Ik wil hem voor het nieuwe jaar terug!” probeerde ik nog. Nou ze wist niet of dat ging lukken.

Ok, dan heb ik hem in januari terug! besloot ik. Ze leek daar blij mee, maar begon toen opnieuw over dat ze gedacht had dat ik niet moeilijk zou doen. En ze had spijt dat ze het me verteld had.

Ik legde nog een keer uit dat je niet iets langdurig leent zonder overleg en schetste alle mogelijkheden die ze daartoe had kunnen benutten. Maar die mogelijkheden heeft ze niet. Ze wil niets met de wereld te maken hebben en heeft dus ook geen e-mail, daarom geen ledenlijst, daarom geen telefoonnummers of adressen en ze was me niet meer tegengekomen op de tuinen.

‘WorldPeace is possible’, als een groot deel der mensheid deze gedachte zou affirmeren, zou het werkelijkheid worden. Maar of het ooit zover komt…?

. 

Als Lemmingen…

Zo’n vijftig jaar geleden bedacht ik een boek met als titel

Als lemmingen…

Ik heb het boek nooit afgeschreven, al was het maar omdat wetenschappers denken te hebben aangetoond dat het verhaal dat lemmingen zich massaal van de rotsen storten bij overbevolking een  mythe is.  Misschien is dat waar, misschien is het ook niet meer voorgekomen omdat er steeds minder lemmingen zijn. Zoals er ook steeds minder diersoorten zijn en van de soorten die er nog wel zijn steeds minder per soort. Behalve van de diersoort mens.

Recent is de diersoort mens de 8 miljard gepasseerd. Die laatste miljard hebben we in amper 11 jaar erbij gefokt. Dus de volgende miljard kunnen we ruim binnen 10 jaar verwachten. Alles nog sneller dan verwacht. Daar heeft Covid19 weinig aan kunnen veranderen.

Toch blijven veel mensen denken dat het best kan, zoveel mensen op deze planeet, die zien allerlei niet verlichte plekken op Aarde kennelijk als ruimte die ook nog best door mensen kan worden ingenomen. En al die weilanden in Nederland, daar kunnen toch ook nog best huizen op worden gebouwd? We kunnen best minder koeien houden, dat doen we toch voor het grootste deel voor mensen in andere landen.  En als we in eigen land minder vlees eten,  kunnen we op de weilanden die overblijven voldoende voedsel verbouwen. Niet dan?

Afgezien van dat minder koeien, varkens en kippen de dreiging van pandemieën zou verminderen en daarom zinnig zou zijn, is het kortzichtig denken. Door de ruimte die we als mensheid innemen, kunnen andere soorten niet meer blijven bestaan, wordt natuur minder terwijl we om gezond te kunnen blijven, zowel mentaal als fysiek, die zelf nodig hebben.

En al die 8 miljard mensen willen toch graag de levenstandaard hebben die we hier hebben, dus graven we de planeet overal af naar grondstoffen voor onze apparaten.

Ik ben heel dankbaar dat ik in deze tijd heb mogen leven. Het was de beste tijd voor gewone burgers ooit in de geschiedenis. Maar de omslag naar een onleefbare aarde is volop bezig. De omslag van vrije democratische samenlevingen naar schijn democratieën en totalitaire staten eveneens.

Regeringen schijnen te denken dat een samenleving van zoveel mensen niet anders te organiseren is. De scheidslijn tussen rijk en arm, macht en onmacht, wordt steeds scherper. Het gaat steeds meer lijken op de film Elysium, waar de meeste mensen moeten zien te overleven op een desolate planeet, de rijken schiepen hun eigen paradijselijk plek.

Wij storten ons niet van de rotsen, wij bevuilen gewoon ons nest en de nesten van alles en iedereen. En proberen te zorgen dat ons eigen leventje zo prettig mogelijk blijft en daar het beste van te maken (op zich een verstandige instelling), ook al merken we nu als gewone burger kouwelijk de gevolgen van de al jaren wereldwijd bezig zijnde energieoorlog. De oorlogen om andere tekorten zullen volgen.

Elysium

Afwassen met warm water onder de stromende kraan. Het had vele voordelen:  de vaat kon zo in het afdruiprek drogen zonder dat er een theedoek aan te pas hoefde te komen, er bleef geen sop achter op onze borden, glazen en bestek en dat was beter voor onze gezondheid, onze handen werden eindelijk bevrijd van eczeem omdat ze niet meer in heet water hoefden, noch sop aan hun huid kregen. En hoe hadden in vredesnaam vele generaties hun complete vaat kunnen doen in een teiltje met steeds viezer wordend zeepwater?

Het alternatief bleek de vaatwasser, maar die was ons te min.  Zo’n energie en chemische wasmiddelen slurper, niks voor ons.  De disk-matic was een welkome uitvinding: het schuursponsje met een holle steel waar je het afwasmiddel in kan doen, kon het bekertje met sop en de afwasborstel in éen keer vervangen.

Liefst had ik in mijn aanrecht een dubbele spoelbak gekregen om water en gas te besparen, dat wel, maar die had ik niet en die wilde de woningcorporatie ook niet plaatsen, zelfs niet toen nog geen 2 jaar geleden mijn keuken vernieuwd werd.

Maar nu de energieoorlog is losgebarsten en het 5-minuten zandlopertje dagelijks in tv-spotjes wordt aanbevolen als noodzakelijk hulpmiddel bij het douchen om energie te besparen, kon dat stromend afwassen natuurlijk ook niet meer. Ik heb mezelf verbaasd over de inventiviteit waarmee ik nu eerst spoel tot mijn zuinig afgestelde verwarmingsketel eindelijk warm water geeft en ik de stop in de wasbak kan doen, waarna afwassen met de disk-matic voldoende sop creëert om als de bak een beetje gevuld is de kraan dicht te kunnen doen en de rest van de vaat.

Met dit soort bewust omgaan met de energie was in de zomermaanden mijn gasverbruik al gehalveerd t.o.v. vorig jaar. Een extra vest ’s avonds moet ook deze maanden het gasverbruik verminderen.

Lastiger blijkt het verminderen van het gebruik van elektriciteit, alle tips ten spijt. Minder lampen zet nauwelijks zoden aan de dijk, ledlampen blijken echt erg zuinig. Maar alle apparaten in huis gaan gewoon door. Koelkast, vriezer, laptop, af en toe tv enz, En niemand wil terug naar vegen en stoffer en blik.

Elk Nederlands huishouden  krijgt deze maanden 2x 190 euro belastinggeld terug. Uitgekeerd door de energiemaatschappijen.  Dat kon niet anders, beweerde Rob Jetten bij o.a. Nieuwsuur, want de belastingdienst was al overbelast. Presentatrice Mariëlle Tweebeeke vroeg niet door.

Hoezo kon dat niet anders? Wat een gelul. Even een code invoeren om elk huishouden dat huurtoeslag krijgt een of twee keer dubbel te betalen is eenvoudig te programmeren en was al een grote stap in de goede richting geweest. De werkelijkheid is dat de regering met de energiemaatschappijen een convenant heeft gesloten waarin gegarandeerd wordt dat de winst van de energiemaatschappijen niet zal verminderen. Voor wie het nog niet wist: de regeringen Rutte zijn er voor de bedrijven, niet voor de burgers.

De rijkere burgers onder ons gaan met die 380 euro vooral een middagje shoppen bleek uit een straat enquête van een actualiteitsprogramma.

En de echt rijken? Die gaan gewoon door zoals ze gewend waren. Energie slurpend en vervuilend. Die schijnen te denken dat ze straks, als de Aarde slecht leefbaar is geworden, ergens in hun eigen Elysium nergens last van zullen hebben.