Bange mensen

We gaan bij de vijver zitten. Ik op een van de twee bankjes, mijn hond schuin daarvoor op het gras. Mooi plekje is dit, we genieten samen van het uitzicht en de rust.
Als ik even om me heen kijk, zie ik twee jonge vrouwen aankomen; de een gekleed in een lange broek met blouse, de ander in een uitbundige zomerjurk met veel grote bloemen. Aan de zwarte kousen en korte laarsjes daaronder maak ik op dat ze op een kantoor werkt. De spulletjes die ze allebei in hun handen dragen zullen wel als lunch gaan dienen. Ze kijken onze kant op, kennelijk zit ik op hun favoriete bankje. Ik draai me af, als ik hen negeer doet mijn hond dat ook.
Maar ze gaan omstandig staan aarzelen of ze het andere bankje, zo’n vier meter bij ons vandaan nu wel of niet zullen gaan bezitten. Als ze eindelijk zitten hebben ze inmiddels de volle aandacht van mijn 9 maanden jonge reu.
Met kracht gaat hij hun kant uit, hij is aan de lijn, maar het bankje is glad en met zijn 35 kilo heeft hij behoorlijk wat trekkracht zodat ik naar de andere kant van het bankje glij op mijn in strak katoen gehulde billen. Richting het andere bankje.
De vrouwen slaken een gilletje.
“Hij is aan de lijn hoor,” zeg ik.
Ze staan al in de startblokken om op te staan. Ik ga ook maar staan. Hier blijven zitten is nu niet meer rustig. De uitbundige bloemjurk vraagt: “Bijt ie?”
“Dat weet ik niet,” zeg ik.
Ik hoor nog een zacht gilletje en de beide dames staan en zetten passen achteruit.
Ik kan mijn lachen niet inhouden.
“Natuurlijk niet,” zeg ik. “Sorry hoor, maar jullie zijn zo bang, ik kon het even niet laten om een grapje te maken.”
Hoofdschuddend loop ik weg. “Bijt ie?!”
Omdat het een grote hond is zou hij bijten?
Met de  ervaringen in Brussel nog vers in mijn geheugen begint me op te vallen hoe het aantal mensen dat bang is voor honden hier ook snel toeneemt. Ook bij autochtonen. We noemen de hond al steeds vaker gekscherend ‘het monster’. Zijn robuuste voorkomen, zijn onstuimige jonge honden gedrag en wellicht ook de enorme haarpartij voor zijn ogen schrikt mensen af kennelijk. Sinds hij een paar maanden terug een klein wondje op zijn kop opliep wil hij geen speldje meer in zijn haar. Daar moet toch maar gauw verandering in komen, als je zijn ogen kunt zien, oogt dat wellicht vriendelijker. Toch heb ik er weinig vertrouwen in dat het veel zal uitmaken.

Angst is een slechte raadgever.

Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest.

Wie kent deze twee spreekwoorden niet?

Maar we leven in een angstcultuur. Overheden spelen sinds 9/11 handig in op de angsten van de mensen. Onder het mom van veiligheid nemen overheden maatregelen die onze privacy inmiddels vrijwel volledig om zeep hebben geholpen. Maak het volk angstig en je kunt je macht makkelijk vergroten.
Goed beschouwd zijn de Britten dappere mensen, ook al proberen Europese media nog zo hun best te doen ons te vertellen wat voor ellende de Britten bezig zijn zich op hun hals te halen.
Wat Turkije betreft kunnen we nog slechts hopen dat de maatregelen van Erdogan uiteindelijk ook grote delen van zijn aanhang tot inkeer brengen.

Van mijn honden heb ik geleerd niet bang te zijn. Dingen zijn zoals ze zijn en door met volle aandacht in het nu te zijn, kun je veel beter anticiperen op wat er op je pad komt. Details zullen je niet ontgaan, signalen zul je eerder oppakken dan als je angstig bent. Mijn huidige jonge hond is ook een dapper dier. Op onbekend terrein gaat hij voor, in het vertrouwen dat ik wel aan zal geven als dat niet meer kan. Of heel misschien ooit aanzet tot actie. Ik hoop dat dat nooit nodig zal zijn.
Het is bijna niet meer voor te stellen, maar tot zo’n 15 jaar geleden liepen honden nog vaak los. Om redenen van veiligheid is loslopen nu vrijwel overal verboden. Maar sinds dat niet meer mag, zijn er steeds meer honden die volgens hun eigenaren ook niet los kúnnen om wat voor verknipte reden dan ook. Steeds meer mensen zijn bang voor honden, steeds minder mensen weten nog hoe met een hond om te gaan.
Mijn hond vindt angstige mensen nu vooral nog grappig en een enkele keer lastig, maar hij voelt per keer ook dat zijn macht toeneemt, dat maakt het opvoeden steeds lastiger. Zonder goede training en voorlichting kun je beter niet meer aan je eerste hond beginnen. Bij die trainingen wordt in feite vooral de baas getraind.

Zo is het ook met machthebbers. Ze zijn steeds slimmer, steeds gewiekster, hebben alle kennis over massacommunicatie en -manipulatie tot hun beschikking en bedenken steeds slimmere dingen om ook alle middelen daartoe in handen te krijgen. Erdogan had kennelijk zijn plan voor zuiveringen al lang klaar liggen. Als burger moet je van heel goede huize komen om de moderne middelen van manipulatie en propaganda te doorzien. De media schieten tekort in het geven van voorlichting hierover aan burgers en natuurlijk helemaal als media onder invloed staan van de machthebbers.

Een gedwee volk maakt zijn eigen regeerders steeds machtiger.