Als Lemmingen…

Zo’n vijftig jaar geleden bedacht ik een boek met als titel

Als lemmingen…

Ik heb het boek nooit afgeschreven, al was het maar omdat wetenschappers denken te hebben aangetoond dat het verhaal dat lemmingen zich massaal van de rotsen storten bij overbevolking een  mythe is.  Misschien is dat waar, misschien is het ook niet meer voorgekomen omdat er steeds minder lemmingen zijn. Zoals er ook steeds minder diersoorten zijn en van de soorten die er nog wel zijn steeds minder per soort. Behalve van de diersoort mens.

Recent is de diersoort mens de 8 miljard gepasseerd. Die laatste miljard hebben we in amper 11 jaar erbij gefokt. Dus de volgende miljard kunnen we ruim binnen 10 jaar verwachten. Alles nog sneller dan verwacht. Daar heeft Covid19 weinig aan kunnen veranderen.

Toch blijven veel mensen denken dat het best kan, zoveel mensen op deze planeet, die zien allerlei niet verlichte plekken op Aarde kennelijk als ruimte die ook nog best door mensen kan worden ingenomen. En al die weilanden in Nederland, daar kunnen toch ook nog best huizen op worden gebouwd? We kunnen best minder koeien houden, dat doen we toch voor het grootste deel voor mensen in andere landen.  En als we in eigen land minder vlees eten,  kunnen we op de weilanden die overblijven voldoende voedsel verbouwen. Niet dan?

Afgezien van dat minder koeien, varkens en kippen de dreiging van pandemieën zou verminderen en daarom zinnig zou zijn, is het kortzichtig denken. Door de ruimte die we als mensheid innemen, kunnen andere soorten niet meer blijven bestaan, wordt natuur minder terwijl we om gezond te kunnen blijven, zowel mentaal als fysiek, die zelf nodig hebben.

En al die 8 miljard mensen willen toch graag de levenstandaard hebben die we hier hebben, dus graven we de planeet overal af naar grondstoffen voor onze apparaten.

Ik ben heel dankbaar dat ik in deze tijd heb mogen leven. Het was de beste tijd voor gewone burgers ooit in de geschiedenis. Maar de omslag naar een onleefbare aarde is volop bezig. De omslag van vrije democratische samenlevingen naar schijn democratieën en totalitaire staten eveneens.

Regeringen schijnen te denken dat een samenleving van zoveel mensen niet anders te organiseren is. De scheidslijn tussen rijk en arm, macht en onmacht, wordt steeds scherper. Het gaat steeds meer lijken op de film Elysium, waar de meeste mensen moeten zien te overleven op een desolate planeet, de rijken schiepen hun eigen paradijselijk plek.

Wij storten ons niet van de rotsen, wij bevuilen gewoon ons nest en de nesten van alles en iedereen. En proberen te zorgen dat ons eigen leventje zo prettig mogelijk blijft en daar het beste van te maken (op zich een verstandige instelling), ook al merken we nu als gewone burger kouwelijk de gevolgen van de al jaren wereldwijd bezig zijnde energieoorlog. De oorlogen om andere tekorten zullen volgen.