Aan het eind van de avond zap ik nog wel eens op tv naar iets wat dan net begint. Vorige week was dat een aflevering van Law & order, een serie over ‘the special victims unit’ van NYPD en ik viel van de ene verbazing in de andere, om niet te zeggen verbijstering.
Ik zal het -volgens de makers fictieve- verhaal proberen samen te vatten.
Een groep tieners organiseert een ‘rainbow party’. Nooit van gehoord, maar het komt er op neer dat ze, aangemoedigd door veel drank en wiet los gaan waarbij de meisjes verschillende kleuren lipstick opdoen en de jongen met de meeste kleuren lipstick op zijn lijf de winnaar van de avond is.
Een van de jongens post foto’s van de losbandige party naar andere scholieren die ook onder ogen komen van de rectrix van de school die daarin meteen aanleiding ziet om de mensen van de special victims unit in te schakelen. Wat was begonnen als een vrolijke avond eindigt zo voor de tieners in een nachtmerrie, maar uiteindelijk moet de politie concluderen dat er niets strafbaars is gebeurd, iedereen was minderjarig en deed uit eigen vrije wil mee. Te midden van dit tumult ontpopt zich een tweede verhaallijn. Een van de feestvierende tieners blijkt mazelen te hebben en in Manhattan ontwikkelt zich een kleine epidemie met als dieptepunt een zeer ziek wordende 16 maanden jonge peuter. Op de school van de feestende tieners geldt een vaccinatieplicht, maar een groep ouders, waarvan juist hun kinderen aan het feest deelnamen, blijkt gekant te zijn tegen mazelen vaccinatie en hebben met een arts samengewerkt voor valse inentingsbewijzen. Het komt uiteindelijk tot een rechtszaak tegen deze ouders. Lichtpuntje vond ik dat er slechts een ouder verwijtbaar wordt geacht aan het ziek maken van een ander kind, de peuter, die gelukkig weer herstelt.
De hele aflevering lang heb ik met steeds grotere verbijstering zitten kijken hoe dit verhaal vol stemmingsmakerij in elkaar is geknutseld. De goed op school presterende tieners krijgen een stigma opgedrukt en het stigma van de ouders die tegen de mazelen vaccinatie zijn, is nog vele malen groter. Dit groepje ouders wordt geleid door een vrouw die stevig haar wortels heeft in alternatieve geneeswijzen en ze wordt bijna als een misdadiger afgeschilderd.
Ook in Nederland zijn er ouders gekant tegen de mazelen vaccinatie. Het is hier al zover dat kinderdagverblijven peuters weigeren die niet zijn ingeënt en D’66 zou dat liefst in een wet verankerd zien. Vrije keuze voor ouders met betrekking tot vaccinatie is steeds verder te zoeken.
Sinds 1976 zijn bof, mazelen en rode hond samengevoegd in één inenting en als zodanig onderdeel van het Rijksvaccinatieprogramma. Drie ziektes die daarvoor nog werden gezien als nauwelijks gevaarlijke kinderziekten. Ja er zijn bij alle drie risico’s. Bij de bof zijn dat er diverse die samen variëren van 0,4-1,0 % kans. De kans om te overlijden bij patiënten met mazelen is in Nederland kleiner dan 1 op de 10000 gevallen. Rode hond kan schadelijk zijn voor ongeboren baby’s.
Al jaren woedt er een stevige discussie of deze kleine risico’s nou wel of niet erger zijn dan de risico’s van vaccinatie. De vraag is ook of we met het steeds verder uitsluiten van ziekterisico’s middels vaccinatie niet teveel ingrijpen op ons immuunsysteem en dat de oorzaak is van allerlei nieuwe auto-immuunziekten e.d. en we misschien weer zouden moeten leren leven met enige risico’s.
Voor mij is sedert die aflevering van Law&Order de vraag hoever mogen overheden en media gaan om het publiek te masseren vooral deel te nemen aan de overheid welgevallige programma’s. De bewuste aflevering kwam op mij over als één groot propagandastuk en zat vol bewust toegepaste manipulatie. Je moet zelf al flink hebben nagedacht over deze problematiek om dat te kunnen doorzien.
Ondertussen werkt de WHO aan invoering van digitale vaccinatiepaspoorten. Met een gateway: ‘Hiermee kunnen QR-codes op elektronische vaccinatiecertificaten over de landsgrenzen heen worden gecontroleerd.’
Wat blijft er over van onze vrije keuze?
matrja's nature 