Kamille en tijm

Al meer dan een maand had ik last van een fikse hoest. Begonnen met een flinke verkoudheid, vermoedelijk het RS virus. In die periode kwamen minimaal 3 van de 10 bezoekers van de huisarts terug met die diagnose. Een verkoudheid met een naam was nieuw voor me, maar het blijkt al lang te bestaan. Bijna alle kinderen maken op jonge leeftijd een infectie door met het RS virus (Respiratoir Syncytieel virus, ook wel afgekort tot RSV). Het RS virus veroorzaakt infecties van de luchtwegen, zoals neus, keel, luchtpijp en longen. Afhankelijk van de ernst van de infectie lopen de klachten uiteen van neusverkoudheid tot een ernstige benauwdheid. Dat laatste kan zorgen dat als je gaat liggen verstikkende hoest je uit je slaap houdt. Je kussens hoog opstapelen zodat je enigszins opgericht ligt, helpt.  Ook ouderen kunnen ernstig ziek worden van dergelijke luchtweginfecties. Het virus wijkt af van de meeste virussen door het feit dat het gedurende het leven verschillende ziekte-episoden kan veroorzaken: immuniteit is niet levenslang.

Pas drie dagen geleden besloot ik terug te grijpen op een oud middeltje: een handjevol tijm en dito kamille in een kom, een laagje kokend water erop, handdoek over hoofd en kom en dampen maar. Diep inademen door de neus tot ik het in mijn longpunten voel stromen, even vasthouden en door de mond uitademen. Minimaal 5 minuten zo doorgaan. Het resultaat was ernaar: op een enkel kuchje na was de hoest eindelijk weg.

Wat restte was verbazing over mezelf. Al jaren weet ik hoe probaat dit natuurlijke middeltje is, waarom had ik er zo lang mee gewacht? Ik gebruik zelden medicijnen, zelfs een aspirientje komt er niet in bij mij, maar dat kan o.a. omdat ik weet hoe ik kruiden kan inzetten. En toch heb ik dat een maand uitgesteld. Het ongemak van nat haar is ook geen excuus: even mijn haar in een knotje op mijn hoofd en ook dat probleem is opgelost.

Vanmorgen diep nagedacht (gemediteerd) over dit lakse gedrag van mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat mijn innerlijke houding die van vertrouwen op mijn lichaam is en dat ik als daar iets niet goed mee gaat, vertrouw dat het van-zelf weer overgaat, eventueel ondersteund met specifieke yoga- en meditatieoefeningen. Mijn huidige basishouding is er een van accepteren en loslaten, en dat gaat kennelijk inmiddels veel verder dan emoties. Ik leef (meestal, soms moet ik er even voor gaan stilzitten 😉) in volstrekte acceptatie van dat de dingen zijn zoals ze zijn, alles is zoals het is. Met het ouder worden is daar acceptatie van lichamelijk ongemak bijgekomen.

Maar als ik voel dat dingen echt anders moeten, schroom ik niet om daar wat van te zeggen of aan te doen. Als ik fysiek echte hinder ervaar, doe ik daar ook wat aan. Zo had ik een aantal jaren geleden last van beginnende artrose in een knie. Lopen werd pijnlijk. Meer dan een jaar liep ik buiten met een stok. Maar uiteindelijk vond ik de manier om het probleem grondiger aan te pakken. Het vergt enig doorzettingsvermogen: elke dag volgens een specifiek schema minstens 2 kilometer fietsen op mijn hometrainer en elke nacht voor het slapen gaan een kruidenmengsel smeren, maar ik loop alweer een paar jaar zonder stok. Ik maak vrijwel dagelijks lange wandelingen en luister daarbij goed naar mijn lichaam en neem korte pauzes op bankjes om de knie tijdig even te ontlasten.

Kennelijk vond ik de hoest niet ongemakkelijk genoeg om in te grijpen. Maar de meditatie vanmorgen leerde me dat ik moet besluiten liever te zijn voor mijn lijf, dus er beter voor moet gaan zorgen. Had daarna weer even een hoestbui.

Ik ga weer even aan de slag met kamille en tijm. Na het dampen door een zeefje in een groot glas: heerlijke en heilzame thee 😉

Beter

Een bijzonder woord…

Het kan vooruitgang aangeven, een oordeel of een rangorde.

Beter zijn dan iemand anders, dat laat ik maar over aan degenen met een groot ego.

Interessanter vind ik de vooruitgang die het woord kan uitdrukken.

Wordt het dit jaar beter dan vorig jaar? Met minder ziektes? Minder incompetente machthebbers? Gaan we als burgers onze stem beter gebruiken? Word je gezondheid beter?

Verwachten we dat dingen beter worden?

Zou kunnen als we allemaal wat liefdevoller worden. Wat bewuster van wie we in wezen zijn.

Laten we vooral beter worden in dromen. (Imagine)

Mooie, betere dromen die uit kunnen komen, wens ik je toe.

Laten we van 2023 een beter jaar maken dan het vorige.

Onze energie

Er wordt veel geschreven en gesproken over de hoge energietarieven, maar weinig fundamenteels over de oorzaken. Wie denkt dat het alleen te wijten is aan Rusland en de oorlog in Oekraïne, denkt kortzichtig. De energietransitie van fossiele brandstoffen naar duurzame bronnen gaat duidelijk te langzaam, de privatisering van nutsbedrijven zoals energiemaatschappijen die hun aandeelhouders winst willen kunnen blijven garanderen, is een van de vele slechte gevolgen van neoliberalisme en de energiebehoefte van 8 miljard mensen groeit maar door. Er is wereldwijd sprake van een energiecrisis en al jaren woeden er oorlogen om energie. Om maar eens wat te noemen.

In Nederland vindt de regering het nog steeds belangrijk om grote databedrijven binnen te halen, waarbij deze energie slurpers als lokkertje heel voordelig energie krijgen aangeboden.

Ondertussen zijn het weer de zwakste schouders die het meeste moeten dragen.

Maar er zijn ook voordelen aan deze energiecrisis: mensen worden zich eindelijk bewust van hoeveel energie ze gebruiken. Van stofzuigers tot koelkasten, van laptop tot tv, van wasmachine tot verwarming. Het kan allemaal best een graadje minder.

Het weekend voor kerst is zo’n beetje iedereen klaar met het versieren van hun huis. Gisteravond lopend door de straten, viel me op hoeveel minder kerstverlichting de gevels siert. De afgelopen jaren was de trend meer en meer, de kerstverlichting werd steeds Amerikaanser, nu wordt er duidelijk bezuinigd. Het lijkt minder feestelijk, maar je zou je kunnen afvragen of de kerstsfeer afhankelijk is van de hoeveelheid feestelijke verlichting. Ik zag oude filmpjes terug waarin voormalige coryfeeën als Bing Crosby en Frank Sinatra  de -veelal witte- kerst bezongen en wat me opviel was dat ook bij die Amerikanen toen nog de kerstsfeer bestond uit simpelweg één kerstboom. Hoe anders is de kerstverlichting in de kerstfilms van nu. Op ´Christmas Channel’ RTL8 worden er al wekenlang elke avond een paar achter elkaar vertoond, Netflix adverteert met kerstfilms en de huizen barsten in die films van binnen en van buiten van de lichtjes. Ruimtes volproppen met zoveel mogelijk versierde bomen lijkt de trend, vooral in bedrijfsgebouwen. Volstrekt over de top, energievretend, natuur belastend, en dan heb ik het maar even niet over de industrie van alle versieringen  en kunst kerstbomen.

Maar er is ook iets heel prettigs aan die films. Zoetsappig of niet, er wordt aandacht besteed aan het wezenlijke van kerst en in feite aan wat wezenlijk zou kunnen zijn in ons aller levens. De families in die films hebben ongelooflijk goede relaties of herstellen die. In plaats van kerststress is er wezenlijke aandacht voor elkaar, wordt er gezamenlijk gebakken en versierd en… viert de Liefde hoogtij. Voor velen van ons is zo´n leven inmiddels onvoorstelbaar geworden. Maar er is niets mis met familie en vrienden en je eigen omgeving belangrijker vinden dan carrière en geld.

Als we ons allemaal wat meer bezig zouden houden met het lichtje in ons hart, met licht brengen in elkaars leven, zou de wereld er een stuk beter op worden. Waar richt jij je energie op?

Ik wens iedereen een ´merry christmas´ in met liefdevolle warmte gevulde huiskamers.

Mooi leven

Ik heb een mooi leven. Goed beschouwd altijd gehad. Als ik er nu op terugkijk, zijn er veel mooie dingen gebeurd, heb ik veel prachtige zaken in gang helpen zetten, veel voldoening gevende activiteiten ontplooid. Veel geleerd, gekregen en op mijn manier gegeven wat ik op dat moment kon.

Als ik mijn leven soms kort wil samenvatten, zeg ik dat mijn leven heeft bestaan uit nachtmerries en sprookjes. Ik zou je niet kunnen zeggen welke leerzamer zijn. Natuurlijk zou ik veel van die nachtmerries liever niet gehad hebben, zonder die zou ik wellicht een heel ander leven leiden dan ik nu leid. Maar ik zei al dat ik een mooi leven heb, dus waarom zou ik de soms echt vreselijke gebeurtenissen liever niet hebben meegemaakt?  Er was net zo goed een reden voor als er redenen waren voor de sprookjesachtige gebeurtenissen, ook al heb ik van beide soorten ervaringen niet altijd de reden begrepen. Het was zoals het was, het leven is zoals het is. Dat geldt voor ieders leven. 

Ik kan me voorstellen dat mensen die weten wat voor leven ik geleid heb, anders daar tegenaan kijken dan ik. Sterker nog, ik weet van sommige mensen dat ze zich niet kunnen voorstellen dat ik zelf vind dat ik een mooi leven heb. Tegen hen zou ik willen zeggen: oordeel nooit over een ander, je weet immers niet waarom zijn of haar leven zo verloopt? Wat weet je over de keuzes die een ander maakt, welk karma de ander al dan niet in bewustzijn daarvan uitwerkt? Wat weet je over je eigen keuzes? Heb je een idee waarom je niet snapt dat de ander kon vergeven? Ja ik begrijp dat je in mijn schoenen staand andere keuzes zou hebben gemaakt, maar jij bent mij niet en ik ben jou niet.

Ik heb door de schade van de ‘nachtmerries’ veel moeten verwerken en eerlijk gezegd, in het begin vond ik dat helemaal niet makkelijk. Tot het moment dat ik besloot dat het nauwelijks nog erger kon worden en ik me in een diep zwart gat liet vallen. Er leek geen einde te komen aan mijn val, de put was dieper dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Maar tot mijn verrassing was er een soort verende bodem en was ik binnen no-time weer in het Licht. Wijzer, heler. Daarna was ik nooit meer bang om nare dingen tot in het diepst van mijn wezen te voelen en daarmee ben ik heel gelukkig en tot de dag van vandaag heel dankbaar voor. Alles mag er zijn, elke emotie, vreugdevol of verdrietig makend of welke emotie dan ook veroorzakend. Mede daarom heb ik zo’n mooi leven.

Ik prijs me ook heel gelukkig dat ik in de tijd leef waarin ik leef. Ik heb toch maar eventjes de mooiste tijd in de geschiedenis der mensheid mogen meemaken. Een periode met een lange vrede in dit kikkerlandje en ongekende welstand voor de gewone burger. Er is veel bereikt. Mede dankzij die periode van welstand heeft er een enorme bewustzijns ontwikkeling plaats gevonden.

Het is ‘even slikken’ nu aan die groeizame periode van welstand en vrede een eind lijkt te zijn gekomen. Steeds meer mensen raken in verwarring door alle leugens, bedrog, misleidende en manipulatieve informatie enz. Veel mensen kiezen ervoor ‘de wereld’ zoveel mogelijk buiten te sluiten. Ze richten zich op hun eigen leven en proberen dat al dan niet in de kou zittend zo draaglijk mogelijk te houden. Op zich een verstandige keuze, vooral als je in verwarring bent. Dan kun  je beter even dat al dan niet gemanipuleerde nieuws uit en over de wereld even aan je voorbij laten gaan. Doe ik soms ook: ‘even’ geen journaals meer, geen talkshows, spaarzaam gebruik van sociale media, alleen omgang met liefdevolle mensen.

Maar helemaal de wereld buiten sluiten kan ik niet, en zal ik ook nooit willen. Want als fysiek mens ben ik deel van deze wereld, als spiritueel wezen weet ik me verbonden. Als ik de wereld zou buiten sluiten, zou ik dan nog zo’n mooi leven hebben of ben ik dan alleen maar met mezelf bezig?

De verdwenen compostbak

Sinds twee jaar heb ik een nieuwe tuin op het moestuin complex waar ik al meer dan veertig jaar tuinier.  Het was het eerste moestuincomplex midden in een stad en is idyllisch gelegen aan weerszijden van een riviertje, omzoomd met knotwilgen. De ligging middenin een woonwijk vergt hekken en sloten, zonder dat zou veel van het werk van de circa zestig tuinders als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Bij mijn nieuwe tuin erfde ik een grote compostbak. Hoewel groot voorstander van zelf composteren was ik daar toch blij mee, want zieke planten doe je niet op je composthoop en evenmin takken van bramen, waar er veel van groeien in deze tuin.

Zo’n twee maanden geleden was de compostbak ineens verdwenen. Op de plek waar hij had gestaan, stonden twee oude vierkante bakken, zo te zien voormalige vuilnisbakken en de binnenkant liet zich aanzien als gebruikt voor groenafval of minivijver. Mijn eerste gedachte was daarom een medetuinster die veel van dit soort bakken heeft en ik er voor aanzag mijn bak ‘geleend’ te hebben. Maar mijn bak stond niet op haar tuin.

Dus ging ik alle andere tuinen af, maar ook daar was mijn bak niet te vinden. Het is een opvallende bak, ik heb er een megagrote sticker opgeplakt met het vignet van ‘Worldpeace is possible’.  Zou iemand die tekst hebben uitgelegd als dat ik tolerant genoeg was om te kunnen accepteren dat de bak meegenomen kon worden?

Bij de compostophaaldag struinde ik de drie plaatsen af waar door onze tuinders bakken kunnen worden neergezet, maar ook daar was de bak niet bij. Ik plaatste een appje in onze gezamenlijke appgroep, bracht de rare vervanging ter sprake in de ledenvergadering, maar niemand wist van iets.

De eerste weken na de verdwijning hield ik het gevoel dat de bak ‘vanzelf’ een keer terug zou komen. Maar toen na een maand een van de twee witte bakken ook weer weg bleek, besloot ik dat ik moest accepteren dat hij gestolen was.

Tot vandaag.

Ik kwam komend uit een supermarkt een medetuinster tegen, degene aan wie ik het eerst gedacht had. Ze vertelde doodleuk dat zij de bak had. Nee, niet op de tuin, ze had hem meegenomen naar huis. Nee, ook niet voor zichzelf, ze gebruikte de bak om iemand die veel papier en andere troep in zijn huis had, te helpen met het verwijderen daarvan. Haar huis is ruim een kwartier lopen van ons complex vandaan, ik probeerde me voor te stellen hoe ze de halve binnenstad moest zijn doorgelopen met de grote bak. Hoe zou mijn, tamelijk nieuwe, bak tegen al dat belasten en reizen op zijn twee wielen bestand zijn?

“Ik wil hem terug!” stelde ik. Maar dat bleek moeilijk, want ze had hem nog nodig. Ja ik ook, de snoei van verdorde takken had ik inmiddels al uitgesteld. Dat betekent in het nieuwe jaar een hoop werk dat in korte tijd gedaan moet worden voor de planten (goed voor 17 kilo bramen vorig jaar!) weer beginnen met uitlopen. Ze bood aan me te gaan helpen met snoeien volgend jaar. Nee, ik doe het graag zelf.  Nou, dan kon ik die takken toch op een hoop leggen. Nee, dan moet ik twee keer mijn handen proberen te vrijwaren van geprikt worden. Dan leg je ze op mijn tuin, stelde ze voor. Nee, dat is me teveel werk, moet ik met die takken gaan lopen slepen, mij niet gezien. Tot dan toe bleef ik nog rustig maar beslist. “Ik wil gewoon mijn bak terug!”.

Nou ze wilde hem eigenlijk houden, stelde ze. Ik kon toch de gemeente bellen voor een nieuwe bak?! Omgekeerde wereld. Hier knapte er iets bij mij. Hoe kwam ze erbij?! Ik heb bij mijn huis een kleine kliko, dan ga ik de gemeente toch niet vragen om een grote? Ja maar die kon ik wel krijgen, zij niet omdat ze in de binnenstad woont. “Dat is niet mijn probleem. Mijn probleem is dat jij zonder te vragen mijn bak meeneemt, niet eens een briefje neerlegt of zo en er zonder meer vanuit gaat dat ik wel eventjes een nieuwe ga bestellen.”

Nou ze was hevig teleurgesteld in mij, ze had mij ingeschat als iemand die niet moeilijk zou doen. Boos liep ze weg. Om even later weer terug te komen om te beweren dat ze wel vier keer een briefje had neergelegd, maar die telkens verregend waren. Ik kwam de afgelopen maanden nog twee keer per week op mijn tuin, geen briefje gezien.

Vervolgens ging ze omstandig uitleggen welke hulp haar overbuurman van haar kreeg. Ik moest toch kunnen begrijpen hoe belangrijk het was dat ze die man hielp. Iemand met zo’n sticker op de bak moest dat toch kunnen begrijpen, maar volgens haar hoor ik kennelijk ook bij de mensen die wel mooie woorden hadden maar geen mooie daden. Ik probeerde het met uitleggen hoe uniek die megagrote sticker was en dat ik hem ook daarom terug wilde hebben.

Maar ik moest me geen zorgen maken, die sticker zat er nog op. Ik probeerde nog een keer dat ik de bak echt terug wilde hebben.

“Ja je krijgt hem ook terug, dat was ik ook van plan, maar het duurt gewoon veel langer dan ik dacht.”

Ok, wanneer krijg ik hem terug dan? Ja dat wist ze niet.

“Ik wil hem voor het nieuwe jaar terug!” probeerde ik nog. Nou ze wist niet of dat ging lukken.

Ok, dan heb ik hem in januari terug! besloot ik. Ze leek daar blij mee, maar begon toen opnieuw over dat ze gedacht had dat ik niet moeilijk zou doen. En ze had spijt dat ze het me verteld had.

Ik legde nog een keer uit dat je niet iets langdurig leent zonder overleg en schetste alle mogelijkheden die ze daartoe had kunnen benutten. Maar die mogelijkheden heeft ze niet. Ze wil niets met de wereld te maken hebben en heeft dus ook geen e-mail, daarom geen ledenlijst, daarom geen telefoonnummers of adressen en ze was me niet meer tegengekomen op de tuinen.

‘WorldPeace is possible’, als een groot deel der mensheid deze gedachte zou affirmeren, zou het werkelijkheid worden. Maar of het ooit zover komt…?

. 

Als Lemmingen…

Zo’n vijftig jaar geleden bedacht ik een boek met als titel

Als lemmingen…

Ik heb het boek nooit afgeschreven, al was het maar omdat wetenschappers denken te hebben aangetoond dat het verhaal dat lemmingen zich massaal van de rotsen storten bij overbevolking een  mythe is.  Misschien is dat waar, misschien is het ook niet meer voorgekomen omdat er steeds minder lemmingen zijn. Zoals er ook steeds minder diersoorten zijn en van de soorten die er nog wel zijn steeds minder per soort. Behalve van de diersoort mens.

Recent is de diersoort mens de 8 miljard gepasseerd. Die laatste miljard hebben we in amper 11 jaar erbij gefokt. Dus de volgende miljard kunnen we ruim binnen 10 jaar verwachten. Alles nog sneller dan verwacht. Daar heeft Covid19 weinig aan kunnen veranderen.

Toch blijven veel mensen denken dat het best kan, zoveel mensen op deze planeet, die zien allerlei niet verlichte plekken op Aarde kennelijk als ruimte die ook nog best door mensen kan worden ingenomen. En al die weilanden in Nederland, daar kunnen toch ook nog best huizen op worden gebouwd? We kunnen best minder koeien houden, dat doen we toch voor het grootste deel voor mensen in andere landen.  En als we in eigen land minder vlees eten,  kunnen we op de weilanden die overblijven voldoende voedsel verbouwen. Niet dan?

Afgezien van dat minder koeien, varkens en kippen de dreiging van pandemieën zou verminderen en daarom zinnig zou zijn, is het kortzichtig denken. Door de ruimte die we als mensheid innemen, kunnen andere soorten niet meer blijven bestaan, wordt natuur minder terwijl we om gezond te kunnen blijven, zowel mentaal als fysiek, die zelf nodig hebben.

En al die 8 miljard mensen willen toch graag de levenstandaard hebben die we hier hebben, dus graven we de planeet overal af naar grondstoffen voor onze apparaten.

Ik ben heel dankbaar dat ik in deze tijd heb mogen leven. Het was de beste tijd voor gewone burgers ooit in de geschiedenis. Maar de omslag naar een onleefbare aarde is volop bezig. De omslag van vrije democratische samenlevingen naar schijn democratieën en totalitaire staten eveneens.

Regeringen schijnen te denken dat een samenleving van zoveel mensen niet anders te organiseren is. De scheidslijn tussen rijk en arm, macht en onmacht, wordt steeds scherper. Het gaat steeds meer lijken op de film Elysium, waar de meeste mensen moeten zien te overleven op een desolate planeet, de rijken schiepen hun eigen paradijselijk plek.

Wij storten ons niet van de rotsen, wij bevuilen gewoon ons nest en de nesten van alles en iedereen. En proberen te zorgen dat ons eigen leventje zo prettig mogelijk blijft en daar het beste van te maken (op zich een verstandige instelling), ook al merken we nu als gewone burger kouwelijk de gevolgen van de al jaren wereldwijd bezig zijnde energieoorlog. De oorlogen om andere tekorten zullen volgen.

Elysium

Afwassen met warm water onder de stromende kraan. Het had vele voordelen:  de vaat kon zo in het afdruiprek drogen zonder dat er een theedoek aan te pas hoefde te komen, er bleef geen sop achter op onze borden, glazen en bestek en dat was beter voor onze gezondheid, onze handen werden eindelijk bevrijd van eczeem omdat ze niet meer in heet water hoefden, noch sop aan hun huid kregen. En hoe hadden in vredesnaam vele generaties hun complete vaat kunnen doen in een teiltje met steeds viezer wordend zeepwater?

Het alternatief bleek de vaatwasser, maar die was ons te min.  Zo’n energie en chemische wasmiddelen slurper, niks voor ons.  De disk-matic was een welkome uitvinding: het schuursponsje met een holle steel waar je het afwasmiddel in kan doen, kon het bekertje met sop en de afwasborstel in éen keer vervangen.

Liefst had ik in mijn aanrecht een dubbele spoelbak gekregen om water en gas te besparen, dat wel, maar die had ik niet en die wilde de woningcorporatie ook niet plaatsen, zelfs niet toen nog geen 2 jaar geleden mijn keuken vernieuwd werd.

Maar nu de energieoorlog is losgebarsten en het 5-minuten zandlopertje dagelijks in tv-spotjes wordt aanbevolen als noodzakelijk hulpmiddel bij het douchen om energie te besparen, kon dat stromend afwassen natuurlijk ook niet meer. Ik heb mezelf verbaasd over de inventiviteit waarmee ik nu eerst spoel tot mijn zuinig afgestelde verwarmingsketel eindelijk warm water geeft en ik de stop in de wasbak kan doen, waarna afwassen met de disk-matic voldoende sop creëert om als de bak een beetje gevuld is de kraan dicht te kunnen doen en de rest van de vaat.

Met dit soort bewust omgaan met de energie was in de zomermaanden mijn gasverbruik al gehalveerd t.o.v. vorig jaar. Een extra vest ’s avonds moet ook deze maanden het gasverbruik verminderen.

Lastiger blijkt het verminderen van het gebruik van elektriciteit, alle tips ten spijt. Minder lampen zet nauwelijks zoden aan de dijk, ledlampen blijken echt erg zuinig. Maar alle apparaten in huis gaan gewoon door. Koelkast, vriezer, laptop, af en toe tv enz, En niemand wil terug naar vegen en stoffer en blik.

Elk Nederlands huishouden  krijgt deze maanden 2x 190 euro belastinggeld terug. Uitgekeerd door de energiemaatschappijen.  Dat kon niet anders, beweerde Rob Jetten bij o.a. Nieuwsuur, want de belastingdienst was al overbelast. Presentatrice Mariëlle Tweebeeke vroeg niet door.

Hoezo kon dat niet anders? Wat een gelul. Even een code invoeren om elk huishouden dat huurtoeslag krijgt een of twee keer dubbel te betalen is eenvoudig te programmeren en was al een grote stap in de goede richting geweest. De werkelijkheid is dat de regering met de energiemaatschappijen een convenant heeft gesloten waarin gegarandeerd wordt dat de winst van de energiemaatschappijen niet zal verminderen. Voor wie het nog niet wist: de regeringen Rutte zijn er voor de bedrijven, niet voor de burgers.

De rijkere burgers onder ons gaan met die 380 euro vooral een middagje shoppen bleek uit een straat enquête van een actualiteitsprogramma.

En de echt rijken? Die gaan gewoon door zoals ze gewend waren. Energie slurpend en vervuilend. Die schijnen te denken dat ze straks, als de Aarde slecht leefbaar is geworden, ergens in hun eigen Elysium nergens last van zullen hebben.

Suikerverslaving

Ik gebruik weinig suiker. Ik kan er niet goed tegen, heb (inmiddels latente) hypoglykemie.

Dus las ik wat af op etiketjes om geen al dan niet verborgen suikers tot me te nemen.

Tot begin vorig jaar.  Ik besloot per 1 januari volledig te stoppen met producten van de voedingsindustrie.  Voor mij geen etiketjes meer. De aanleiding was dat ik ontdekt had dat ik ook niet tegen gemodificeerde zetmelen kan.  En ook niet tegen vele andere technologisch bewerkte ‘voedingsmiddelen’, zoals gehydrogeniseerde en weet ik veel hoe het allemaal heet wat ze allemaal voor technologie op voeding loslaten. Ik werd er binnen een half uur letterlijk doodmoe van.

Ik verloor vorig jaar zonder enige vorm van dieet maar liefst 11 kilo en dit jaar is dat al opgelopen tot 14 kilo. Ik eet gewoon waar ik zin in heb en ‘s avonds schep ik een flink bord op van heerlijke maaltijden van verse producten. Dat afvallen is een leuke bijkomstigheid van niet meer nuttigen van producten van de voedingsindustrie.

Maar, ik ontdekte nog meer.

Ik bleek heel goed tegen zelf gemaakte koekjes, gebak en jams e.d. te kunnen. Waar ik gewoon… suiker in doe, zij het met mate.

Recent was de Heinz sandwichspread in de bonus. Had dat goedje jaren niet gegeten maar al een paar keer voor de aanbieding verlekkerd naar gekeken.  Dus aangespoord door de aanbieding keek ik toch maar weer eens op een etiket. Daar zaten niet veel technologisch bewerkte voedingsmiddelen in, las ik op het etiket. Nou ja, de kleurstof was paprika-extract en er zat gemodificeerd zetmeel in. En suiker natuurlijk, maar gelet op hoe ik van mijn eigen gebak kon eten, moest dit toch een keertje kunnen.

Wat een lekker spul was dat zeg. In plaats van een boterham nam ik er twee met de sandwichspread..

De volgende dag zelfs drie. Uhm.. een boterham meer dan anders, maar dat moest toch ook kunnen voor een keertje. Met moeite weerstond ik de verleiding een 4e te nemen,

Het potje was binnen een paar dagen leeg. Het leek me beter om met de 2^e pot uit de reclame een paar dagen te wachten, dat wel.

Maar waarom had ik ineens zo’n trek? Waarom at ik ineens zoveel (zelfgebakken) boterhammen? Eerst dacht ik nog dat het te maken had met het kouder wordende weer. Was ik spek aan het verzamelen voor de winter?

Maar hé, dat had ik vorig jaar niet…

Nadat ik begonnen was aan de 2^e pot, begon het langzaam te dagen…

Door de Heinz sandwichspread kreeg ik flinke trek en… de rest van de dag zin in zoets.

Slim gemaakt Heinz! En bedankt, ik kan weer gaan afkicken…..

Volksverhuizing

Het was die dag 27 graden. Mijn hond en ik maakten die week onze eerste echt substantiële wandeling, het was er steeds te warm voor. In het park waren de grasvelden op een enkel stukje na helemaal geel. Ik probeerde me voor te stellen  hoe het er over een week uit zou zien als er dan nog steeds geen regen was gevallen. En hoe het zou zijn als er nog twee weken geen regen zou vallen, of twee maanden.

De associatie met verdroogde gebieden elders in de wereld kon niet uitblijven. Hoe asociaal zijn we hier in  het noorden toch eigenlijk. Enerzijds hebben wij noordelingen de industrieën waar de zogenoemde ‘westerse’ landen de economische vruchten van plukken, maar die voor de grote vervuilingen op Aarde hebben gezorgd, anderzijds zijn we niet bereid om de gevolgen van onze daden te aanvaarden en een gastvrij Europa te zijn voor klimaatvluchtelingen.

Ik liet die gedachten met moeite weer los om toch nog te kunnen genieten van de wandeling.

Inmiddels is er veel regen gevallen, zijn de graslanden weer groen en is de lange, droge zomer voorbij.

Maar de gedachten van die warme dag komen steeds weer terug in mijn bewustzijn. Het is immers duidelijk dat het klimaat verandert. Wij schijnen hier het klimaat te krijgen van Bordeaux. Maar hoe wordt het dan in Bordeaux? Als de klimaatgrenzen zo’n 1000 kilometer opschuiven, hoe leefbaar wordt het dan nog in Noord-Afrika en rond de evenaar?

We zijn nog steeds een rijk land, maar de hyperinflatie slaat toe en armoede grijpt om zich heen. Nu zijn er al kinderen die niet meer kunnen douchen, zonder ontbijt naar school gaan en hun aantal neemt in hoog tempo toe.  Hoe gaan we daar mee om?

Zou het voor meer begrip zorgen voor de vaders en moeders die hier in Europa op zoek zijn naar een beter bestaan? Die vaders en moeders die proberen hun kinderen een leven te bezorgen met genoeg voedsel en veiligheid kunnen we kennelijk niet meer huisvesten.

De regering probeert grasland te verminderen ten bate van meer woningen, Parkstad Nederland moet een megacity worden volgens onze huidige leiders.

Niet alleen Nederland, maar de hele wereld ziet zich geplaatst voor gigantische opgaven. Mondiale volksverhuizingen zijn daar onderdeel van.  Door de hele geschiedenis hebben volksverhuizingen plaats gevonden. Voor deze die nog maar aan het begin lijkt te staan, zouden we meer begrip moeten kunnen opbrengen. De gedachte ‘eigen volk eerst’ is heel begrijpelijk, maar niet passend bij een land dat rijk is geworden door uitbuiting van andere landen en volken.

Wanneer gaan we nu eindelijk beseffen dat de Aarde één groot ecosysteem is en dat we allemaal energetisch met elkaar zijn verbonden?

Stoepen

Het is weer schildertijd! Op vrijwel elke stoep bij mij in de buurt staan weer steigers. Er bestaan steigers waar je onder door kunt lopen, waarom worden die zo weinig gebruikt?

Met mijn hond is wandelen in de periferie van de binnenstad één grote slalom geworden. Steigers dwingen ons op de rijweg, dikke rijen fietsen eveneens en in de kleine straatjes doen mensen met de stoep voor hun huis alsof ze op een woonerf wonen. Bakken met planten en bloemen zetten hun stukje af, steeds meer mensen schromen er zelfs niet voor om ze zo neer te zetten dat er op de stoep helemaal geen doorgang meer mogelijk is

Hoe zou een blindengeleidehond hier nog de weg kunnen vinden? Ze zijn opgeleid om hun baas alleen door plekken te leiden die minimaal een meter breed en twee meter hoog zijn.

Al jaren geleden nam een blinde vriend liever een taxi naar mij toe dan het stukje tussen zijn en mijn woning te lopen. Voor mij is die afstand op mijn kuierlatten nog geen tien minuten, maar voor hem met zijn hond was het een complete nachtmerrie met al die versperde stoepen, fietsen op een smal stoepje op een brug, plantenbakken, vuilniszakken, steigers en wat er nog meer allemaal op stoepen wordt gezet.

Inmiddels is het als ziende ook moeilijk om met mijn hond rond alle obstakels te laveren. De hang naar groen heeft brede stoepen versmald met geveltuintjes en met leuke perkjes die soms bijgehouden worden door straatbewoners, soms een woestenij worden door gebrek aan o.a. water. Daar komen dan de vele katten nog bij en het eten en voedselverpakkingen die mensen kennelijk overal neergooien of achterlaten en een grote aantrekkingskracht hebben op mijn viervoeter.

Sinds steeds meer woningen vooral gekocht worden om studenten in te huisvesten, is bij het minste mooie weer met grote groepen op de stoep dineren en chillen gewoon geworden. Doorgaans op de hoeken, waar nog ruimte is zonder groen.

In een enkele straat waar weinig doorgaand verkeer is, wordt in de zomer een deel van de straat afgezet met rode hekken en CO1 borden en vertelt het bordje ‘Leefstraat’ wat de bewoners daar op straat doen. Dat de vele bezorgdiensten zich voor die afzettingen soms in rijen van twee opstellen mag hun pret niet drukken.

Kortom: de warme zomers en de toegenomen hoeveelheden groen hebben het gebruik van de openbare ruimte flink veranderd.

Nu in de halve stad wegen zijn veranderd in fietsstraten is misschien ook de indeling van de rest van de openbare weg aan herziening toe, vooral in de oudere, voormalige volkswijken.

Als we nou eens veel tegels langs de huizen verwijderen en daar grote groenstroken van maken die we door een looppad scheiden van de rijweg? Hoewel.. waar laat je dan de huur-, stads- en bakfietsen, hoe zorg je voor de bereikbaarheid van de huizen en zo nog het e.e.a. aan obstakels.

Misschien moeten we het maar zo laten, het heeft wel wat dat vrolijke, individuele bijna anarchistische gerommel. Ik zie rolstoelers al overal over de rijweg gaan… Dat is helaas niet veilig genoeg voor die blindengeleidehonden. Maar als iedereen zijn afval opruimt, loopt het een stuk prettiger.