Ruim twee jaar geleden verhuisde ik van moestuin. In mijn nieuwe tuin had mijn voorgangster veel bloemen staan en kruiden. Omdat ik in de winter begon, waren van de bloemen alleen droge resten te zien. De plek die kennelijk als kruidentuin had gefungeerd was duidelijker herkenbaar, maar de soorten die daar groeiden zag ik ook meer dan genoeg op allerlei andere plekken in de tuin. Er groeide rozemarijn, marjolein, guldenroede, aardbeien en nog het een en ander en het groeide duidelijk dwars door elkaar heen. Op zich een prachtig natuurlijk evenwicht, maar voor mij teveel van het goede en dus begon ik in die voormalige kruidentuin te spitten. Dat bleek geen sinecure: wat ik boven de grond had vastgesteld, bleek onder de grond een stelsel van door elkaar verweven wortels van de verschillende soorten. De planten hadden er duidelijk al vele jaren gestaan; tussen de wortels zat nauwelijks aarde. Het werd meer afsteken dan spitten, maar dat was niet de reden waarom ik begon te twijfelen of ik mijn plannen wel wilde doorzetten. Wat ik onder de grond aantrof, was zo’n prachtig evenwicht van al die verschillende soorten en als totaal van zo’n grote schoonheid, dat ik me bijna een barbaar ging voelen toen ik dat begon te verwijderen.
Ik moest vandaag daaraan terug denken toen ik in natuurpark Bloeyendael in een stralende zon onder een strakblauwe hemel liep te genieten van al het ontluikende voorjaarsgroen. Grote velden waar tot voor kort nog sneeuwklokjes bloeiden, stonden nog wel vol bladgroen van de sneeuwklokjes, maar andere soorten hadden zich de afgelopen dagen al naar boven weten te wurmen. Tussen de groene sprieten van de klokjes kwam holwortel op, in alle schakeringen van wit tot licht paars. Hier en daar was het blad van hun opvolger, daslook, al flink ontwikkeld en waar de narcissen bijna waren uitgebloeid, bloeiden al de kievitsbloemen. Naast de bekende donkerpaarse klokjes ook in andere, zeldzamer kleuren.
Wat is de natuur toch van een wonderschone samenwerking. Op één plek kunnen vele soorten zich ontplooien. Elk in hun eigen tijd.
matrja's nature 