Vrouwen voor vrede

Een vriendin kwam gisteren even iets brengen en wilde tevens iets delen. Met een vers kopje thee voor haar neergezet begon ze enigszins opgewonden te vertellen over haar idee:

Als nu eens alle vrouwen in alle buurlanden van Oekraïne zich zouden verenigen en bij de grens zich opstellen en zo een statement maken. Volkomen geweldloos, maar wel duidelijk! En vooral moeders. Want je zet toch geen kind op de wereld en helpt het 18 jaar lang opgroeien om het daarna kapot te laten schieten?

Maar hoe organiseer je zoiets? vroeg ze zich af. We wisselden allerlei ideeën uit. Ik zocht online naar vrouwenorganisaties en stuurde het ene naar het andere e-mailtje met links naar haar. Haar werkgever wil helpen, ik wil helpen door een bericht en/of manifest zo breed mogelijk te delen. Ik adviseerde haar zo spoedig mogelijk een tekst op te stellen, kort maar krachtig en wellicht een uitgebreidere tekst op een website te zetten en al die organisaties en nog meer vragen het idee te steunen. En met die organisaties te overleggen of het wel zo slim is om naar de grenzen van een oorlogsgebied te gaan of dat het beter is om overal in steden manifestaties te organiseren. Of misschien lange kettingen van mensen te creëren. De eerste bescheiden manifestaties hebben afgelopen weekend al plaatsgevonden. Met die mensen contact leggen lijkt me ook heel zinnig.

En alles met gezwinde spoed! Wat te denken van a.s. zaterdag 5 maart?

We brainstormen nog even door en dan moet ze dringend naar huis. Eten koken voor haar 18-jarige zoon. Bij het weggaan zegt ze: “Ik moet donderdag ook nog naar het lange weekend vakantie met een vriendin.”

Toen ze weg was stuurde ik nog een paar mailtjes, eentje met een beginnetje voor een actietekst.

Als ik haar ’s avonds app heeft ze de mailtjes nog niet gezien. Dat ging ze morgen doen.

Morgen is nu en ik vind in de vroege ochtend een appje dat haar zoon corona heeft. Dank voor de waarschuwing, misschien hadden we elkaar beter niet gisteren bij het afscheid een lange hug kunnen geven, maar ik zie wel.

Ik zie vooral hoe het vaak gaat met mooie ideeën: het ‘gewone’ leven gaat door/voor. Tenzij je in een oorlogsgebied woont.

Naïeve internetpioniers

Toen ik in 1988 voor het eerst achter een computer met een (inbel)modem van 1200 bps zat, werd ik gegrepen door de mogelijkheden van het nieuwe medium. Ik kreeg allemaal visioenen over wat er mogelijk moest zijn, dacht aan papierbesparing door digitale technieken en werd helemaal lyrisch toen eind 1993 de eerste internetbrowser beschikbaar kwam.

En ik niet alleen. Vele andere internetpioniers hadden visioenen van een grenzen vervagende wereld.

“Power to the people” leek binnen handbereik.

Dat de techniek van internet in feite was uitgevonden door defensiespecialisten vonden we een grappige bijkomstigheid. Internet werd door pioniers als ik gezien als instrument voor vrede. Hoe naïef waren we kennelijk.

Nu zijn data en energie de nieuwe peilers voor een economie die in razendsnel tempo wordt georganiseerd. Die haast is er omdat in 2019 in feite de tweede bankencrisis na 2008 plaatsvond, wat razendsnel werd gecamoufleerd door de pandemie.

Met een pandemie erbij zijn controlesystemen een peuleschilletje voor de regeringen die als marionetten van de grote geldbezitters (1% van de wereldbevolking heeft nu al meer dan 90% van alle ‘oude’ valuta in de wereld in handen) doen wat die multirijken dicteren.

Het sociale kredietsysteem dat in China wordt uitgerold en in delen van dat grote land al in werking is getreden, lijkt de voorloper van wat ons wereldwijd te wachten staat. We zijn slaven van het nieuwe systeem dat dankzij een steeds sneller internet (5G!) al grotendeels is ontwikkeld.

Nog een paar coronavarianten en het verder toepassen van slimme marketingtechnieken waarbij zelfs NLP volop wordt ingezet om de bevolking angstig te houden voor het virus dat al in 2006 werd geregistreerd als ‘bio-wapen’ en het nieuwe systeem functioneert. Een digitaal technologisch systeem, waarbij de machthebbers liefst zo snel mogelijk cash geld zien verdwijnen.

Lockdowns zijn een aanval op het midden- en kleinbedrijf, terwijl het de grote spelers alleen maar rijker maakt. Supermarktketens als Ahold en internetwinkels zoals Amazon, Ali Expres en Bol.com spinnen garen bij de lockdowns, terwijl steeds meer middenstanders niet meer weten waar ze het zoeken moeten.

Rutte IV beweert geen geld te hebben voor verbeteren van de zorg, maar een veelvoud van wat daar noodzakelijkerwijs in geïnvesteerd zou moeten worden, wordt gestoken in digitale controle- en identificatiesystemen zoals het zgn. coronapaspoort. Een duidelijker indicatie dat het helemaal niet om onze gezondheid gaat, is bijna niet voor te stellen. Al eens gezien hoe groot die QR code van de app is? Daar kunnen makkelijk naast je gezondheidsgegevens, al je bank- en andere privacygevoelige gegevens bij worden opgenomen. Nog ‘even’ en privacy is net zo’n farce als onze zogenaamde democratie.

En het opmerkelijkste van alles: het is allang geen geheim meer hoe het echt zit. De machthebbers schrijven er gewoon openlijk over, er wordt zelfs al steeds minder moeite gedaan om kritische geluiden van het internet te verwijderen, zo zeker zijn de machthebbers er van dat hun uitrollen van een digitaal technologisch systeem niet meer te stoppen is.

Is het dat ook echt niet meer?

Wat zou er gebeuren als burgers overal in de wereld doorzien dat hun angst een gecreëerde angst is, dat via die angst het oude principe van verdeel en heers wordt toegepast en burgers massaal ongehoorzaam gaan worden? Hoe totalitair zou het nieuwe systeem zich dan laten zien?

Ik vraag me eigenlijk nog maar een paar dingen af:

als het beleid van onze regering gaat slagen en er nog meer datacenters en distributiecentra in ons land worden gebouwd:

-Krijgen die lelijke dozen op hun platte daken dan eindelijk zonnepanelen?

-Kan het de machthebbers nog wat schelen als de energielevering voor de gewone burgers niet meer gegarandeerd kan worden en die bijv. in de winter in de kou komen te zitten?

-Zijn datacenters nu een vrijwaring of juist een risico wanneer er nog een oorlog met bommen wordt toegevoegd aan de huidige van de multirijken tegen steeds angstiger wordende bevolkingen?

-Of is er misschien toch iets van die vrede die internetpioniers in hun visioenen zagen gerealiseerd en zijn oorlogen straks ook alleen nog digitaal?

-Hoe machtig zijn wapenhandelaren eigenlijk nog?

Vrede in je zelf

Goed en kwaad bestaan

als ze in jezelf bestaan

Niets is positief

Niets is negatief

tot je er zelf dat etiket opplakt

zegt mijn yoga lerares.

Maar alles bestaat in tegenstellingen

Wit – zwart

Licht – donker

Vrouw – man

Goed – kwaad

Is het goed, dat er oorlog is?

Is het kwaad, als er vrede zou zijn?

En als de strijd in jezelf stopt,

waarom stopt de strijd buiten jezelf niet.

Ik wil geen oorlog in mezelf

maar hoe meer vrede in mij is

hoe heviger de oorlog in anderen,

met anderen.

Door anderen,

me raakt.

Au. Au.

Bovenstaand gedicht/gedacht schreef ik in 1982. Tot op de dag van vandaag blijf ik met dezelfde vragen worstelen. Het geworstel stopt slechts als ik aanvaard dat mijn leven, mijn binnenwereld, een andere is dan het leven buiten mij. Maar dat houd ik slecht vol. Ik ben te zeer vertrouwd met het gedachtegoed van de non-dualiteit om mezelf afgescheiden te kunnen zien van de rest van de wereld. We zijn in de kern allen één. Een mooie gedachte. Maar hoe ga je daar mee om als je allerlei ellende om je heen ziet gebeuren? Of als die ellende letterlijk je eigen huis binnenkomt?

Nog geen drie jaar geleden ontdekte ik in mezelf een gigantische haat jegens iemand. Die iemand had mijn prachtige lieve hond weggetreiterd. Het lieve dier werd er gek van en dus ook gevaarlijk. Voor de hond en de mensen in mijn omgeving werd het zo niet meer te harden dat ik een ander huis voor hem heb gezocht en gevonden en het is nog steeds een enorme troost dat hij het daar geweldig naar zijn zin heeft.

Maar kort nadat mijn lieve hond verhuisd was, betrapte ik me op de gedachte dat ik dat mens haar kop wilde inslaan. Een honkbalknuppel en flink timmeren! Ik wist niet dat ik zoveel geweld nog in me had. Ik ben de rest van de dag op de enorme woede gaan mediteren. Toen die overweldigende emotie eindelijk begrepen en losgelaten was, kwam een enorm dankbaar gevoel over me. Een dag later begreep ik dat ik de pestkop moest bedanken voor de les. In gedachten dan. Tenzij ze dit leest ga ik haar dat echt niet vertellen. Ze zou het niet begrijpen en hoogst waarschijnlijk uitbarsten in een enorme scheldpartij jegens mij.

Voor dit nieuwe jaar wens ik iedereen een diepe vrede in zichzelf.